گویند عارفی میهمانانی بداشت جمله عارف و این بزرگواران چون بیامدند میزبان را به تعداد ایشان طعام نبود. ناچار چراغ ها خموش کردند که بخورند بی اضطراب نگاه دیگران. صدای قاشق و چنگال بر بشقاب ها بیامد. گویی لشکری بر سر اطعام. چون چراغ ها بر افروختند طعام تمام و کمال بر سر سفره بود و ایشان همه مردان خدا بودند و الله اعلم از تدبیر امور که به دست مردان خدا باشد...
