روزنوشت/یادداشت های کوتاه روزانه من

خسته ام. ازون خستگیا که نمیشه به هیچ کس گفت./امرداد 1401

...............................................................................................................................................................................................

هر چه فکر میکنم جز شکرش نشاید به زبان آوردن. الله اعلم از تدبیر امور/ خرداد 1401

...............................................................................................................................................................................................

بعد از چند روز کار سخت، ذهنم کمی آزاد شد. رهایش کردم و در اندیشه غوطه ور شدم. ناگهان فکری آمد در ذهنم. محاسبه کردم و دیدم گر بر آن طریقت باشیم با کاری کمتر سود بیشتری حاصل آید. هماهنگ کردم با یاران و مرا و ایشان را آسودگی بیشتری باشد در ادامه ان شالله. آدمی را فکر آزاد باید. خرداد 1401

................................................................................................................................................................................................

گاهی که بسیار ناراحتم یا خسته ام یا حسی دارم که دوست دارم بنویسمش می آیم اینجا و این یادداشت آخری را می بینم که نوشته ام "خداوند هدیه داد و فرمود: ...". قفل می شوم و شکرش از دست و زبان بر نیاید.  خرداد 1401

................................................................................................................................................................................................

خداوند هدیه داد و فرمود: حجت بر تو تمام است و نشاید بعد از این نعمت بزرگی که بر تو عرضه داشتم دمی در ذهنت اندیشه بد بیاید. دورباد گفتار بد و پندار بد و کردار بد. خرداد 1401

................................................................................................................................................................................................

خوابم میاد. دقیقا وسط این همه هیاهو که راه انداختن تو کشور برای گرونیا و این دست داستانا، دقیقا وسط اعتراضات فراگیری که کشور رو فرا داره میگیره، دقیقا وسط این همه سفارش که دارم و باید انجامشون بدم، دقیقا وسط همه مسئولیتایی که در قبال همسر و بچم دارم، دقیقا وسط همه اینا. من خوابم میاد و دوست دارم بخوابم. اردیبهشت 1401

................................................................................................................................................................................................

فکر کنم روزگار داره سر به سرم میذاره، وگرنه پیشنهاد کارخونه زدن و سرمایه گزاری و منیجر یه گروه سرمایه گزاری تو حوزه اسباب بازی، همونی که همیشه تو ذهنم بوده برای ادامه مسیرم، تو فاصله ی نصف روز بعد از بزرگترین اعصاب خردی زندگی مشترکت مثل یه شوخی تو یه فیلم کمدیه!! شب با هزار فکر بیای محل کارت و یه نفر بیاد بگه من چند میلیارد میارم و تو هم بیا کارخونه اسباب بازی بزنیم!! یعنی بیشتر حس میکنم یه شوخیه. فقط اومده بود منو خوشحالم کنه. تشکر کردم از این که به من اعتماد و اطمینان داره بابت اجرای چنین کاری.اما خب گفتم فعلا مغزم خاموشه. گفت رو پیشنهادم فکر کن و رفت. اردیبهشت 1401

................................................................................................................................................................................................

سخن های بسیار گفته شد. پاسخ ندادمی و هر آن چه در ذهن بگشتم جز این سخن نیکو نیافتم که پیشتر گفته ام: "مخاطب، عزیز جان بود و اگرچه باید پاسخ می دادم به ایشان، لکن نه شخصیت مخاطب شایسته سخن ناروا بود و نه شخصیت گوینده. نشاید هر سخن گفتن حتی به وقت بایستن." مرا عهدی است با جانان و عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها. آری هنر مردان خدا را نشاید به زبان جاری کردن. جز سخن نیکو نباید به زبان جاری گشتن. این گونه باشد عهد و جز این نباشد./فروردین  1401

................................................................................................................................................................................................

تمومش کن. زمان مال ماست.../اسفندماه 1400

................................................................................................................................................................................................

ساعت 11 و نیم قبل از ظهره و من بعد از یک هفته استراحت در منزل آمده ام کارگاه. این ده روز درگیر کرونا بودیم و احوالات همگی خوب شده است جز پسرم که دیرتر از بقیه گرفت و همچنان شب ها تب می کند. تبش تبی است به جان من. خراشی است در روح من. اما به توانایی هایش ایمان دارم. خداوند او را پاسدار و نگهبان باد. بهمن ماه 1400
................................................................................................................................................................................................
درود خداوند بر او و بر روزی که از مادر زاییده شد.
درود خداوند بر او روزی که خندید و روزی که گریست.
درود خداوند بر او باد و خداوند او را پاسدار و نگهبان باد.
او موسایی است در میانه ی نیل خروشان، عیسایی است آرام در میان بدطینتان و رستمی است در میان دیوها، فاتح هر میدان، صبور هر مشکل و خنده رویی در میان غم زدگان، آرامی است در میان سرخوشان، درود خداوند بر او که کیخسروی است پاک سرشت و سیاوشی است بر عهد خود پایدار. درود خداوند بر او که جهانی خجسته ز اوست... آذر ماه 1400
................................................................................................................................................................................................

داریم توی کارگاه آهنگ مرحوم آغاسی رو گوش میدیم که میفرمایند: چشم سیاشو بگردم بگردم ناز اداشو بگردم بگردم قد و بالاشو بنازم بنازم چشم سیاشو بگردم بگردم.شدیدا دلم برای پدرم تنگ شده و با چشمانی که اشک در اونها حلقه زده دارم کارهای کارگاه رو پیش میبرم. آبان 1400
.................................................................................................................................................................................................

پنج شنبه ظهره و کارها تمامی نداره.دلم برای پسرم تنگ شده و دوست دارم برم خونه و باهاش بازی کنم و جیغ و داد کنیم و نذاریم کسی بخوابه. بالا پایین بپریم و با صدای زنگ تلفن برقصیم. اما خب، اینجا گیر افتادم و تمامی ندارن کارها و سفارشات. نمره صفر هم برای این نظام سیاسی با این اوضاع و احوالی که برای مردم ساخته زیاده. کاملا مردود، در اندیشه و در عمل...

................................................................................................................................................................................................

طرح "ده تا دوازده" نخستین طرح من برای نظم دادن به کارهایم بود. خاطرم هست طرح موفقی هم بود و مدتها اجرایش کردم و جا افتاد و من در آن دو ساعت آخر شب بسیار کتاب ها خواندم و بسیار نوشته ها نوشتم. طرح "15 دقیقه ای های منضبط" که از مدت ها قبل در ذهنم بود و اما آنجور که میخواستم اجرایی نشد. طرح "زندگی چک لیستی" و طرح "هر شب کدهایت را بنویس" هم دوتا دیگر از طرح های من برای نظم دادن به حجم انبوه کارهایم بوده. این یک واقعیت است که ما به همه کارهایمان نمیرسیم و ازین جهت است که تصمیمی تاریخی گرفتم و لیست کارهای روزمره ام را برداشتم و آن هایی که واقعا از انجام ندادنشان هیچ اتفاق خاصی نمیفتاد را خط زدم.همه شان را خط زدم.همان هایی که بال و پر مرا میگرفتند و من بال و پر ارزشمندم را بسته بودم به این کارهای بیهوده و بی ارزش. کمی هم تنبل شده ام. از بس 

.................................................................................................................................................................................................

من نه آنی بودم که بگفت. /آبان ماه 99

.................................................................................................................................................................................................

هشتاد قسمت از پادکست شاهنامه خوانی امیر خادم را در کارگاه گذراندم. کتابی که مدت ها آرزوی خواندنش را داشتم اما مجال نمی یافتم. کار ارزشمند امیر خادم شاید بعدها بیشتر معروف شود. کتاب شیرینی است و باشد که بیشتر خوانده شود. /آبان 99

.................................................................................................................................................................................................

ضربه سهمگین بود و من را گیج کرد. این گیجی است و نه مستی!/بهمن 97

.................................................................................................................................................................................................

دوست دارم سال 97 زودتر به پایان برسد و سال جدید تحویل شود.سالی که به سال انضباط نام گذاری کرده بودم مرا به آشفته ترین روزهای عمرم رسانده و انگار تا نوروز نشود خلاصی نیست از دست این شاید نفرین. هزینه های بی امان و آدم های خسته، خسته می کنند مرا. روحم اسیر شده و پایانش یک استراحت کاری خوب است. بی فکر کار و کارگاه. بنایی که خشت هایش را با زحمت بسیار گذاشتم و نهال کارگاه که با زحمت بسیار آبش دادم، اکنون درخت جوانی شده و مراقبتش از هر زمان لازم تر. یک باغبان حرفه ای کم است برای این باغ بزرگ. باغ بزرگی شده است نهالستان کوچک قدیم من و من با چنگ و دندان برای این باغ میجنگم./بهمن 97

.................................................................................................................................................................................................

15 دقیقه ای های منضبط طرحی نو است که تلاش دارم در زندگی ام اجرا کنم. ما در زندگی روزمره 15 دقیقه های زیادی را از دست می دهیم. تلاش دارم این پانزده دقیقه ها را با انضباط و دیسیپلین همراه کنم. انضباطی که تقریبا با رفتن به خدمت اجباری در من آشفته و بهم ریخته شد.
..................................................................................................................................................................................................

تونل مانش تا حدود 20 سال بعد از راه اندازی همچنان به مرحله سوددهی نرسیده بود. بعضی کسب و کارها تا چند سال طول می کشد که به جزیره ثبات و ساحل امن برسند. تلاطم های امروز کارگاه خیلی جدی تر از تلاطم ها و تنش های آغاز مسیرند و این برای من که سه سال مداوم است در جبهه های نبرد میجنگم کمی خسته کننده و تکراری است. به ویژه سروکله زدن با سرداران بیرون از گود. با این حال عزم و اراده ما عزم و اراده آهنین و بدون شک است.

..................................................................................................................................................................................................

در اقتصاد و کسب و کار چند تا اصل ضروری وجود داره. یکی اینه که پولی که آدم ها در قبال تحویل سفارش میگیرن فقط پول اون کار نیست، در واقع دارن بخشی از عمرشون رو میفروشن. اگر شما رو در یه انبار بزرگی از پول بذارن و بگن هرچقدر پول دلتون بخواد میتونید بردارید اما به خاطر هر اسکناسی که بر میدارید یه بخشی از عمرتون کم میشه، شما چند اسکناس برمیدارید؟
اصل دوم اینه که اگر پنج نفر ، هر کدام روزی ده محصول تولید کنن و همه کارا رو از آغاز تا پایان خودشون انجام بدن، میشه روزی پنجاه محصول. اما زمانی که اونها یک خط تولید اجرا میکنن و هر کدام روی بخش خاصی ازون محصول کار میکنن، تعداد محصولات تولیدی چند برابر میشه. تقسیم کار به معنای افزایش بهره وری و افزایش درآمده. 

اصل سوم نیروی انسانیه. خلاقیت، تلاش و پشتکار، و روحیه و انگیزه، این ها مواردیه که ماشین ها ندارن و فقط در نیروهای انسانیه که میشه این چیزا رو پیدا کرد. نیروی انسانی جزئ مهمی از یک بنگاه اقتصادیه.

..................................................................................................................................................................................................

 چون جان جانان به بستر افتاد و خبر به شیخ ما رسید، شیخ را ناخوشی آمد. حرارتش بالا برفت و عرق سرد به تنش بنشست. 

تا نیایی تو از بستر برون/ هیچ خواهد بود همانا شیخ ما

و در جایی دیگر در بستر فرمود که ای باد بهاری، این خبر به نگار شیرین جان برسان:

برخیز تو مستانه و آغوشم شو/ آواز قشنگ صبحگاهانم شو

برخیز و بیا و در سال جدید/ همراه ره بلند بالایم شو

فروردین 96
 ..................................................................................................................................................................................................

در یک سالگی کارگاه، بیش از همیشه ذهنم پر از مسائل حاشیه ای است. بعد از یک دوره کسالت آور و بسیار بی کیفیت و سطح پایین خدمت نظام وظیفه اجباری، امروز درگیر موضوعاتی هستم که بخشی از آن ها را خود من ایجاد کرده ام. مشتری هایی که با آن ها برخلاف موضوع "ارزش واقعی کار" رفتار کردم. یاد توصیه دوستم میفتم که میگفت قیمت پایین هم می تواند سبب از دست دادن مشتری شود. و یا صحبتی که یکی از همکاران با من کرد که هرگز کاری که صد تومان می ارزد را پنجاه نده. کاری را پنجاه بده که پنجاه تومان می ارزد. یا مثلا پیامی که در اینستاگرام دیدم که اگر برای کسی کاری اقتصادی را به رایگان انجام دادید قطعا تصور میکند شما یک چهارپا هستید. این ها مواردی است که جدی است و در این روزهای سخت من درگیر آنم. قطعا برای عید کارگاه را ده روز تعطیل می کنم. (دی ماه 95)

 ..................................................................................................................................................................................................

 گاهی دوست دارم کارو تعطیل کنم و برم خونه استراحت کنم. یا برم سفر و یه هوایی عوض کنم. اما مدام خودم رو در کارگاه مشغول میکنم. اینها همه به تاریخ ما برمیگرده. تاریخ فصل مهمیه. تک تک کارها و تفکرات ما برمیگرده به تاریخ. تاریخ باید خواند. 

 ..................................................................................................................................................................................................

طرفای ساعت 5 صبح از خواب بیدار شدم. یه لحظه چشمامو باز کردم و سریع و دستپاچه دنبال گوشی موبایلم گشتم. تو تاریکی پیداش کردم. سریع رفتم تلگرام تا نتیجه کشتی حسن یزدانی رو ببینم. قهرمان شده بود. چه حس بی نظیری به آدم میده قهرمانی ورزشکارای کشورش. خوابیدم دوباره و طرفای 8 پا شدم. حس بسیار مثبتی دارم. اومدم کارگاه و توی آپارات کشتی فینال رو دیدم. نبرد تا واپسین دقایق. حس بسیار مثبتی به یک ملت میتونه بده ورزش. 

داشتم حساب میکردم اگر یه باشگاه فوتبال حدود 20 میلیارد تومن خرج کنه در طول یک فصل لیگ برتر (مثال استقلال و پرسپولیس)، و 38 بازی و هر بازی هم حدود 22 بازیکن و مربی و نیمکت نشین در نظر بگیریم، به ازای هر نفر در هر بازی حدود 23 میلیون و نهصد هزار تومن داره پول داده میشه. باور کنید اینقدر ارزش ندارن بازیکنان فوتبال ما. دستگاه فوتبال ما اینقدر ارزش نداره. 

 ..................................................................................................................................................................................................

 چند روزی بود که منتظر تماسشان بودم. امروز صبح یک آقایی تماس گرفت و تا آمد یک چیزی بگوید قطع شد. چند لحظه ای منتظر تماس مجدد شدم اما خبری نشد. خودم تماس گرفتم. گفت از طرف بانک پاسارگادبرای نصب کارتخوان می آید. نشانی را دادم. 

تصور من این بود که حال یک ماشین نسبتا نرمال با آرم و لوگو و نوشته و نشان بانک می آید و دو نفر جوان خوش قد و بالای خوش استیل خوش پوش روان و ریلکس می آیند و به گرمی دست ما را فشار می دهند و میگویند به باشگاه مشتریان ما خوش آمدید. حدس زدم به روی لباسشان باید پلاک طلایی بانک نشان شده باشد. بعد کارتخوان را نصب می کنند و درباره جزییات کار توضیحاتی میدهند. حدس من این بود.

یک موتوری آمد. یک پسری آشفته. جواب سلام مرا هم نداد. دستگاه را گذاشت. سیمش را به تلفن زد و یک کاغذ جلوی من گذاشت و گفت امضا کن. نگاه کردم ببینم چیست. گفت برگه رسیده که من اومدم نصبش کردم. یک نگاه سطحی انداختم و امضا کردم. بعدش بلند شد که برود. گفتم رول کاغذ تمام شد از کجا تهیه کنیم. گفت خودم ماهیانه میایم و سر میزنم برات میارم. اگه کاری داشتی به شماره که رو دستگاهه زنگ بزن.بعدش هم رفت.

تصوری که در ذهن من بود ناشی از تبلیغات بود.  بانک پاسارگاد مانند بسیاری از بنگاه های بزرگ اقتصادی دیگر در لایه های پایین طرف قرارداد به شرکت هایی است که ناچارا امورات دست پایینی و اجرایی خود را به دست نیروهای غیر متشکل می سپارد. انگار اقتصاد ایران را یک تشکیلات شکل نایافته می چرخاند. در این میان خلاها و البته فرصت های بسیاری وجود دارد. /خرداد 95

 ..................................................................................................................................................................................................

 من مرد تنهای شبم/صد قصه مانده بر لبم/تنها و غمگین رفته ام/کوله بارم را بسته ام/تنهای تنها/غمگین و رسوا/عابر این شب ها منم/تنهای تنها/ غمگین و رسوا/ تنها و بی فردا منم/ یاد و خاطره حبیب گرامی باد و خدا رحمتش کند. خاطرات بسیاری را با صدای زیبای این نازنین مرد داشتم و دارم/ خرداد 95

 ..................................................................................................................................................................................................

 تمام شد و اکنون یک عذابی هست که پیشتر نبود.سخت است و زمان می خواهد. در لابلای هیاهوی بچه های مدرسه ای، خوشحال و ناراحت از تمام شدن امتحانی دیگر، در شهر زیادند و من در میان این کوچه ها که راه می روم مدام و مدام اندیشه می کنم. اندیشه هایی سخت. اندیشه باخت بزرگ و هراسی که می آید. حریف من مرا نمی شناسد. ضربه سخت شمشیر بران از نیام برآمده من. این روزگار خش خواهد خورد از صدای سکوت و تلاش من. اینها مرا نمیشناسند.../خرداد 95

 ..................................................................................................................................................................................................

 

 کوتاهانه (دو سه هفته تا پایان مانده است، چگونه ای؟)

لابه لای کارهای خیلی عقب مونده و تلنبار شده کارگاه، میام و گاهی چیزی مینویسم. در این هنگامه کارهای عقب مونده که من را عصر روز جمعه میکشونه کارگاه، حتی فکر کردن به این که فردا دوباره باید برم پادگان و یه سری از موجوداتی رو که اصلا دوست ندارم ریختشون رو ببینم دوباره ببینم و باهاشون هم کلام بشم، حتی فکر کردن به این موضوع هم من رو عذاب میده. سعی میکنم آروم باشم. این روزها نیاز به آرامش دارم. در هجوم بی امان کارهای بیست و هشت سالگی، انگار سیلابی است و من در میان این سیلاب مجبورم به قدم زدنی آرام در میانه یک دیوانه خانه. باید کارهایم را بگذارم و بروم دوباره فردا به امور پوچ پادگان برسم. باکی از کار نبوده و نیست، اما این پوچ بازی ها مرا عذاب می دهد. در آن جنگ اعصاب روزانه چه چیزی جز خداوند و آن صبر همیشگی مرا یاری میدهد؟ /فروردین 95

 ..................................................................................................................................................................................................

کوک تار قلبم، تار موی توست.../ فروردین 95

...................................................................................................................................................................................................

 گام به گام در حال برداشتن مشکلاتیم. به نظرم آن چه که در برجام اتفاق افتاد روحیه ما را عوض کرده است. تلاش برای حل یک مشکل، بر اساس این مثل معروف که ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است. این به معنای باز گذاشتن مسیر اشتباهات نیست. تکرار اشتباهات گذشته دردناک است و احمقانه. این روزها گام به گام در حال برداشتن مشکلاتیم. کارگاه در حال رونق گرفتن است، لکن حرکت ما همچنان حرکت بر لبه تیغ است و تا رسیدن به جزیره امن راهی دراز در پیش است. به جز پادگان و کارگاه، فرصت چندانی برای رسیدگی به امور دیگر نیست. دلم برای آن ها و آن چیزها که دوستشان دارم تنگ شده است، لکن بر اساس یک خط و مسیر روشن عقلانی، مسیری که این روزها هست را حتی با سختیهای بسیارش و با خستگی هایش ادامه می دهیم. قایق ما دم به دم به جزیره ثبات و خانه امن نزدیک تر می شود. دریای ما از طوفان های سهمگین مصون باشد، ان شائ الله.../ اسفند 94

...................................................................................................................................................................................................

 مدت هاست که در وبلاگم چیزی ننوشته ام. این روزهای تلاش برای یک قدم بزرگ، باید ثبت می شدند و لکن آن قدر مشغله ها زیاد بود که فرصت ثبت فراهم نشد. اندک اندک قضیه جدی تر می شود. / بهمن 94

...................................................................................................................................................................................................

 یک سرباز یک مرد همیشه تنهاست. نمی توان از بیرون از پادگانی ها انتظار داشت مردان رزم را درک کنند. حرفی اگر هست در قالب واقعیت است و بس./ بهمن 94

...................................................................................................................................................................................................

 هنر، علم و ادب . این روزها که من بیشتر از قبل به پایان دوره خدمت اجباری می اندیشم ، این سه موضوع مدام در ذهن من تردد می کنند. بدون این ها زندگی هیچ هست انگار.../ دی  94

...................................................................................................................................................................................................

این روزها چه کسی مرا همراهی خواهد کرد؟ /آبان 94

...................................................................................................................................................................................................

این روزها من و سربازی رودرروی یکدیگر ایستاده ایم. نبردی بین مسئولیت پذیری، خلاقیت و تلاش  با بی مسئولیتی، جمود فکری و سستی. پیروز ما خواهیم بود و لا ریب فیه./ آبان 94

...................................................................................................................................................................................................

با کلی ذوق و شوق خریدمش. اما تو راه خونه شکست. چه می شود کرد؟ باید بیشتر مراقب می بودم./ آبان 94

...................................................................................................................................................................................................

فردا را از دست نخواهم داد. /آبان 94 

...................................................................................................................................................................................................

ساعت حدود نه شبه و به همراه یکی از شیرین ترین و دوست داشتنی ترین دوستان و آدم های زندگیم نشسته ایم و آهنگ گوش می کنیم. اینجا پایتخت است و جذابیت دارد و پاییز هم هست و باران آمده و سرمای زیبایی است. اوقات خوشی است، با دوست درحال سپری شدن است. کمی از هفت سال و هشت سال پیش سخن گفتیم. کوتاه. در حد چند جمله. بعدش سکوت کردیم. انگار به هم فرصت دادیم که آن روزها را دوره کنیم. چند عکس یادگاری گرفتیم. تا چند ساعت دیگر بلیط دارم که بازگردم. کارهای زیادی هست برای انجام دادن. یک مسیر مشخص و واضح. دست کم در بعضی بخش ها واضح است. حس خوبی دارم. آبان است. آبان ماه زیبایی است. یک روزی، نه چندان دور من ایده هایم را عملی می کنم. /آبان 94

...................................................................................................................................................................................................

الله اعلم که چه در دلم می گذرد این روزها. شکر و حمد برای خداست.../ آبان 94

...................................................................................................................................................................................................

مثل مدرسه میمونه. صبح ها، هر روز صبح، باید ساعت مشخصی بیدار بشیم. ردخور نداره. باید لباس فرم بپوشیم و بریم. تا ظهر. بعدم بیایم خونه. اگه یه مدرسه باشه، من باید تا امتحانات خرداد منتظر بمونم. اون زمان که کوچک بودم راحت تر میگذشت. الان یه کمی فرق کرده. البته مسئولیت ها قابل مقایسه نیست. به هیچ عنوان نمیشه مقایسه کرد مسئولیت ها را. و بخشی از این سختی کار به خاطر همین مسئولیت زیادیه که بر دوشمونه. لکن در مقایسه با مدرسه موارد جالبی رو میشه کنکاش کرد. انگار باید کمی کودک بود. خیلی راحت تر میگذره.../ آبان 94

...................................................................................................................................................................................................

امروز بعد از مدت ها ریش موسوم به پروفسوری گذاشتم. حس می کنم دیگر یک سرباز نیستم. / مهرماه 94

...................................................................................................................................................................................................

اون آقایی که میگه سربازی آدمو مرد می کنه دقیقا مشخص نیست با خودش چند چنده. اونی که میگه نگید اجباری، بگید سربازی، اونم یه کمی نامیزونه. دقیقا درک درستی از اوضاع و احوال کشور نداره. اونی هم که اسم این دوره رو گذاشته سربازی دقیقا نمیدونسته یعنی چی. سر باختن برای کی؟ برای دلار سه هزار و پونصد تومنی یا برا اختلاسای چند صد و چند هزار میلیاردی؟ اون دوست عزیزی که کارت بانکیشو میزنه تو دستگاه خودپرداز بانکی و از محل تورم چند ده درصدی کشور ظرف سالیان اخیر پول از حسابش برداشت می کنه و به خاطر روابطش با آقای ایکس و آقای وای تو گرند هتل دوره اجباریشو گذرونده هم لطفا ساکت باشه./مهرماه 94

...................................................................................................................................................................................................

هفت شنبه ای وجود ندارد. / مهرماه 94

...................................................................................................................................................................................................

این که آدم گیر کند در تاریخی خاص، هویتش بشود فلان واقعه در فلان تاریخ، و از آن چه پهلوان زنده است به در آید و قامت یک پیرمرد به خود گیرد که امروزش در بیان خاطرات دیروزش خلاصه شده، چندان خوشایند نیست و قطعا هرگز در سلوک رفتاری ما این منش جایگاهی نداشته و ندارد. ما به پویایی اعتقادی خاص داریم و بیعت مان با آن چه عهد ازلی و ابدی روزگار انسانی است فراموش ناشدنی است. مسیر ما مسیر امن است، هرگز صلابت رهپیمایان واقعی از ما دور نخواهد باد.../ مهرماه 94

...................................................................................................................................................................................................

پاییز که می شود، همان یک ساعتی که ساعت ها عقب می روند، انگار زمان زیادی را به من هدیه می دهد روزگار. پاییز دوست داشتنی دوباره از راه رسید و من در این پاییز پیش رو کارهای بسیار دارم. پاییزی دیگر در قامت یک سرباز وظیفه. چند روزی است که تا از در پادگان بیرون می آیم همه آن چه را به آن جا مربوط است فراموش می کنم و تمام تمرکزم را بر زندگی روزمره بدون پادگان می گذارم. در پادگان با تمام قوا و انرژی برای پادگان، و در بیرون از پادگان با تمام قوا و انرژی برای زندگی روزمره و خانواده و دوستان و اهداف./ مهر ماه 94

...................................................................................................................................................................................................

دیشب نگهبان بودم. انصافا چیزی کم نمیذارم توی انجام وظیفه. گاهی میشه که بم میگن حال داریا!! برو بگیر بخواب. لکن انگار نمی توانم. منی که منتقد جدی و شدید نظام وظیفه اجباری هستم، پادگان را، آن بخش هایی که به من مربوط می شود را می گردم و تاب می خورم و هر آن چه ایراد یا ضعفی باشد یادداشت می کنم و در برگ گزارش روزانه مکتوب می کنم. بعضی را هم مکتوب نمی کنم و تلاش می کنم فکری بلند مدت تر برایش بریزم. وظیفه ای که به من محول شده را به طور جد و با تلاش و با انرژی همیشگی انجام می دهم، لکن این نظام وظیفه اجباری، این دستگاه بی بازده و این تشکیلات فرسوده، باید نوسازی و سرزنده شود. من نباید از دانشگاه و در بهترین دوران تحصیلم، یک باره سر از پادگان در بیاورم. الله اعلم چه پیش خواهد آمد.../شهریور 94

...................................................................................................................................................................................................

شاید اگر سنم پایین تر بود راحت تر می تونستم با دوره سربازی اجباری کنار بیام، اما الان که با این سن رفتم سربازی یک سری مشکلاتی هست که یکی از اونها بی اهمیتی نسبت به زمان . پوچی وقته. برای یک سرباز انگار زمان معنایی ندارد. انگار برنامه ریزی معنایی ندارد. همه چیز یک سرباز روی هواست. امشب که تا دیروقت بیدارم و فردا هم که جمعه است و خیالم بابت بیدار ماندن راحت است من به زمان می اندیشم و به پوچی و به زندگی. این سربازی نسبت به زمان و وقت و هزینه ای که از من گرفت تقریبا هیچ چیز مناسب و مفیدی را به من نداد. آری، من یک ضرر کرده  ام و حال برایم ارثیه ای ناصواب مانده از این دوره که من همچنان با فلسفه وجودش درگیرم. زمان. طلای هزاره سوم. چکونه از دستش داده ام و می دهمش؟ همین گونه که هر روز می گذرد، روزی در پی روزی دیگر، به انتظار پایان یافتن این دوره اجباری ناصواب. روزی تمام خواهد شد و من چه خواهم اندیشید در آن روزهای پایانی؟ آری، روزی من هم انسانی آزاد خواهم بود و دیگر از این بند دوران، که به روح و روان من بسته اندش انگار رها خواهم شد... شهریور 94

....................................................................................................................................................................................................................

مرد و فکر و خواب، یکجا جمع نخواهد شد. /شهریور94

....................................................................................................................................................................................................................

باید یازده خوابید تا 6 صبح، وگرنه افسون شب تو را میگیرد و دور باطل یک سرباز آغاز می شود./شهریور 94

....................................................................................................................................................................................................................

رفت، چون باید می رفت. مرد خوبی بود و علاقه مند بودم تمام دوره خدمتم را با او بگذرانم. این روزها تمام بچه ها و حتی پایورها هم گاه و بیگاه از او یاد می کنند. آری، همه از او به نیکی یاد می کنند و من نیز هم./ شهریور 94

....................................................................................................................................................................................................................

سفر شیراز نتیجه نداد، نتیجه ای که می خواستم را نداد، لکن کارهای مهم تری دارم/ شهریور 94

....................................................................................................................................................................................................................

 از حدود سال های 87 و بعد از نمایشگاه ماندگاران تاکنون، این نخستین باره که حس می کنم دارم دست به یک کار بزرگ تر از ماندگاران میزنم. این روزها شلوغی ذهن من به مراتب بیشتر از روهای آخر اسفند هشتاد و هفته. با این وجود در میان تلاطم ها و آشفتگی های روزانه، من بسیار بیشتر از قبل امیدوارم.../ امرداد 94

....................................................................................................................................................................................................................

 فلسفه تالارهای عروسی کاملا مشخصه. گرفتن عروسی توی شهر یعنی ایجاد مزاحمت برای اهالی محل. البته ازونجایی که عروسی یک رسم و جشن نیکو و زیباییه، معمولا هیچ شخصی از این که توی محلشون یک خانواده ای عروسی گرفتن گله ای نمیکنه. لکن این حرف به معنای این نیست که شما میتونید تا دیروقت سر و صدا کنید.

دیشب حدود ساعت یک شب بود که عروسشونو آوردن. یه ترقه از این فشفشه هواییا زدن، دقیق آمد و دم پنجره و بالکن ما که طبقه دومیم ترکید. تا مدتی اعصابم شدیدا خرد بود و مدام از خاندان و خانواده عروس و داماد، به ویژه شخص شخیص داماد به نیکی یاد کردم! 

چرا در برخی مواقع خاص به خودمون اجازه میدیم برای شادی های خاص خودمون مزاحم آسایش دیگران بشیم؟ / امرداد94

....................................................................................................................................................................................................................

 چرا ایرانیها این قدر مریض میشن؟ واقعا نسبت به دنیا ما چقدر مریض میشیم؟ این چند روز که برا پیگیری برخی مسائل، گذرم به چند تا از بیمارستان های شهر افتاد واقعا حجم زیادی از نفرات و افراد رو دیدم که به پزشک مراجعه می کنن. و البته عمده اونها هم زن هستن.

صرف نظر از تمامی تحلیل ها، امروز توی راهروی بیمارستان یه گوشه ای ایستادم و جمعیت رو نگاه کردم. سبک زندگی ما تا چه اندازه سالم و طبیعیه؟ تا چه حد ما به فکر سلامتیمون هستیم؟ تا چه حد درباره سلامتی و آداب سلامتی اطلاعات داریم؟ توی این فکرها بودم و آدم های زیادی از کنارم رد می شدن. راهروی بیمارستان پر از بیمارهای مختلف بود.../امرداد94

....................................................................................................................................................................................................................

 کتاب "کلیدر" ده روزه که دستمه. الان باز کردم تا بخونمش اما دیدم صفحه 16 کتابم. حوصله چندانی برای خوندنش نیست. به طرز بدی احساس تنفر می کنم از دوره سربازی. و متعاقبا هر شخصی که سعی در توجیه و گفتن این عبارت داره که "سربازی آدمو مرد میکنه" به طرز بدی تو ذهنم اونو سیاه میبینم. دست کم امشب این جوریم. 

نمیدونم چه ارتباطی بین ترافیک و سربازی هست، اما وقتی هم تو ترافیک گیر می کنم حالم از سرباز بودنم به هم می خوره. کلا این روزها که من در سراشیبی دوره خدمت اجباری افتادم خیلی بیشتر از اون اوایل و دوران سختیش، حس بد دارم نسبت بهش. الان یک سال از این دوره میگذره. چی عایدم شده؟ نمیتونم درک کنم من یک سال از عمرمو در قبال چه چیزی دادم؟ این یک مشکل جدی برای منه. نمیتونم درک کنم چرا. به چشم خودم میبینم که این ساختار نظام وظیفه یک ساختار پوسیده واقعا کم بازده و کم بازده و کم بازدهیه. به طرز بدی ساختار نظام وظیفه به دور از هرگونه خلاقیت و کاراییه. قطعا صلاح نیس انتقادات نسبت به سربازی رو آدم همزمان با ابراز تنفرش از این دوره مطرح کنه. این خطر هست که خیلیا تصور کنن به خاطر اون احساسه که اون انتقادا مطرح میشه. اما به طور قطع، صرف نظر از احساسات درونی من، دوره نظام وظیفه اجباری واقعا دوره پوچ و مسخره ایه. بعضی ها اصرار خاصی دارن هر گونه انتقاد درباره این ساختار رو توجیه کنن. احتمالا اینا همونایین که موقع رانندگی عامل ایجاد ترافیکن. و بدتر از اون اینا همونایین که وقتی بهشون میگم من ده روزه کلیدر دستم بوده و بیکار بودم و فقط 15 صفحشو خوندم دقیقا متوجه نمیشن تو داری چی میگی.

من نمیخوام این سوال رو تا ابد دنبال خودم بکشم. اما مطمئنم حتی اگه فردا هم کارت پایان خدمت منو بدن تا مدت های زیادی این که من یک سال از عمرم رو در قبال چه چیزی دادم ذهنمو مشغول میکنه.

در پایان لازمه تاکید کنم صرف نظر از تلاطم هایی که گاه و بیگاه پیش میاد تو زندگی ما آدما، و این دوره پوچ و احمقانه نظام اجباری، یکی از اونهاست، من به مسیری که برای خودم ترسیم کردم ادامه میدم و تلاشمم اینه همین روحیه رو به بقیه همرزمام ارائه بدم. روحیه تلاش و ادامه در عین این که انتقادات و بلکه اعتراضات جدی، بسیار جدی، بسیار بسیار جدی نسبت به این ساختار کم بازدهی واقعا عریض و طویل دارم. من مسئولیتی که به اجبار بم سپرده شده رو با تمام توانم انجام میدم. هیچ احدی کوچک ترین کوتاهی از من در طول خدمتم ندیده و نخواهد دید. لکن بار سنگین این سوال پوچ و احمقانه، دست کم امشب، روی شونه های من سنگینی میکنه./امرداد 94

....................................................................................................................................................................................................................

 هیچ آبی در زاینده رود نیست، خشک خشک است. مگر آب گل آلود اندکی که مانده در چاله های کوچک کف رود. امروز دیدم دور چاله ها شلوغ است. خیلی جالب بود. واقعا مردم داشتند از آب گل آلود ماهی می گرفتند.../امرداد94

....................................................................................................................................................................................................................

 این روزها که یک سربازم، حرف هایی از تو می شنوم که هیچ گاه نشنیده بودم.../امرداد94

 ....................................................................................................................................................................................................................

 بابا دیشب می گفت: خوب شد این گوشیو دو سال پیش نگرفتی. وگرنه همین دو کلاس درسم نمیخوندی.

راست می گوید و جز سکوت نشاید در برابر منطق.../امرداد 94

 ....................................................................................................................................................................................................................

 مطالعه "کلیدر" یه آرزوی چند سالست.  تابه حال چند بار کتاب رو دستم گرفتم و یه بار حتی پنجاه شصت صفحش رو هم خوندم، اما این آشوبی که در زندگی به سبک ایرانی هست نگذاشته جلوتر بروم. نگذاشته غرق شوم آن گونه که در جای خالی سلوچ غرق شدم و دیگر برنگشتم انگار. به طرز عجیبی مفهوم امید در من همچنان با کتاب جای خالی سلوچ و نام محمود دولت آبادی گره خورده است در جان و تن من. چند دقیقه پیش باخبر شدم نشر چشمه در یک جشنواره امضا، کتاب های محمود دولت آبادی را با امضای نویسنده به صورت آنلاین می فروشد. گشتم و لکن کلیدر نبود.

کلیدر را خواهم خواند، از این روزها و شب ها که بگذریم زمانی باقی نخواهد ماند. دل تنگ من را دوا،-غیر از حضور یاران- این گلواژه های فارسی است، باید جستجو کرد در لابلای کتاب.../امرداد94

 ..................................................................................................................................................................................................................

 این که در یک روز دو نفر مجزا، همزمان درباره تغییراتی که سربازی بر روحیه آدم میذاره باهات صحبت کنن  یه کمی می تونه فکر آدمو مشغول کنه. آیا من تغییر کرده ام؟ دوره خدمت اجباری به طور حتم بیشتر از این که یه امر مثبت در زندگی آدما باشه، یه امر منفیه. نمیدونم اطرافیانم دقیقا چه برداشتی درباره روحیات من دارن، این روزا که منو میبینن و مقایسه میکنن منو با روزهای پیش از خدمت. اما به نظر همه در دو چیز اتفاق نظر دارن: "ادب" و "شور و هیجان". "شور و هیجان" رو شاید پادگان روم تاثیر منفی بذاره و من هم و البته اطرافیانم، ناچار باید تحملش کنیم، اما در زمینه "ادب" اگر هم چیزی باشه تا حدیش کم کاری خودمه. موارد خیلی زیادی هست که توی زندگی الان من هست و ویژه این روزهاست و مطمئنم بعد از پایان این دوره اجباری، دیگر نخواهند بود، اما گویی تحملش برای اطرافیان من سخت است و تو بدان از این داستان که من چه می کشم ای دوست/امرداد 94

....................................................................................................................................................................................................................

 وقتی از پادگان برمیگردم، اونایی که سربازی رفتن کلشونو یه کم میچرخونن تا ببینن شلوارم باند کرم رنگ رو داره یا نه. میخوان ببینن سرباز وظیفه ام یا جزو کارکنان ارتشم. آخه خیلی کم میشه سرباز وظیفه ای لباساش اینقدر مرتب باشه. از این جهت خوشحالم. پدرم میگه باید یه لباسی بتون میدادن  که وقتی ستواندوی ارتش میاد از یه محله رد میشه همه نگاش کنن و حظشو ببرن. بعدم شاکیه که چرا برا ماها سرویس نذاشتن.

حالا ما که نه سرویس داریم و نه لباسمون اون شکل زیبا و موقر را برای تردد درون شهر داره، اما هنوز وقت تردد تو شهر ، یه سریا دنبال نوار کرم رنگ کنار شلوارم می گردن./امرداد 94

....................................................................................................................................................................................................................

 امروز یکی از دوستان در پادگان، یه سری پوستر و تصویر آورد تا هر کدومو که شد توی بورد نصب کنیم. توی این تصاویر پوستری بود مربوط به نشییع پیکر چند نفر از شهدای غواص در روز 94/5/19 در اصفهان.  یکی از این عکس ها خیلی به دلم نشست. (نمایش عکس) ارتباط بسیار زیبایی بین موضوع غواص ها و بی آبی برقرار کرده. آرمان های یک ملت در این پوستر بسیار زیبا به تصویر کشیده شده. تعبیرهای بسیاری با موضوعیتی واحد را میشه ازین تصویر داشت.  این که بی آبی یک جنگ تمام عیار برای کشوره، یا این که پاسخ دلاوری های نسل های پیشین رو با این عملکرد بدمون زمینه مدیریت آب دادیم و کشورو به سمت خشکسالی بردیم، پاسخ نسل های آینده رو چطور بدیم؟ و بسیاری نظرات و ایده ها و تعابیر دیگه. بهر حال باید به طراح این طرح آفرین گفت./امرداد 94