شرایط بازار،زندگی و روزمره در ایران به شکلی شده که از نظر تلفنی دارم ورشکست میشم.یعنی مدام گوشی تلفن زنگ میخوره و من نمیتوانم همه را پاسخ بدم. عمده تماس های کاری آن چنان از نظر اقتصادی سودی ندارند، اما مدام و مدام آدم ها این گوشی را برمی دارند و شماره می گیرند، انگار نوعی مرض افتاده به جان مردمان ما. همه اش عجله، عجله و عجله. این گونه است که فلانی میگفت: "زنگ زدن بهت مثل زنگ زدن به رئیس جمهوره. یا جواب نمیدی یا خاموشه!" راست هم میگفت. این که آدم روزی پنجاه تا صد تا تماس تلفنی داشته باشد،عصیان می کند. مثل من که تمرکزم به هم ریخته از این همه تماس تلفنی که عمدتا بی اررزش اند. جوری شده که آن تماس های تلفنی که شایسته پاسخ هم هستند به پای این همه تماس تلفنی بی ربط باید بسوزند. یک نوع آموزش همگانی لازم داریم همگی، این قدر نباید از این تلفن همراه استفاده کرد در زندگی!
