حتی اگر بازی را 5 بر صفر هم می بردیم، این را نمی شد به معنای برتر بودن کلیت فوتبال ما نسبت به آرژانتین دانست. تفاوت فوتبال ما و فوتبال آرژانتین مشخص است. با این وجود تیم ملی ما، امشب در برزیل بسیار فراتر از انتظارها ظاهر شد و به جرات می توان گفت هوشمندانه تر بازی کرد و موقعیت های مسلم گل زنی بیشتری داشت.
ضربه سر قوچان نژاد، ضربه سر دژاگه، خطایی که روی دژاگه در محوطه جریمه انجام شد و صحنه آهسته به وضوح نشان می داد پنالتی بود، موقعیت تک به تک قوچان نژاد و چند هجوم دیگر ایرانیان در نیمه دوم به من تماشاگر یک حس خوب داد. این که تیم ما اعتماد به نفس دارد و می داند چه می خواهد. نباید از انصاف دور شویم. هیچ کس انتظار چنین بازی ای را از تیم ایران نداشت. حتی کلافگی بازیکنان آرژانتین و مربی و تماشاگران این تیم را می شد در اواسط نیمه دوم مشاهده کرد. با این وجود تفاوت فوتبال دو کشور در اولین دقیقه وقت اضافه خود را نشان داد. لئو مسی که در تمامی بازی عملا و علنا کاری نکرده بود پشت محوطه صاحب توپ شد و اتفاقی که دوست نداشتیم بیفتد افتاد. چند توپ را به دست آوردیم و گل نکردیم هیچ،بازی را در انتهای وقت تمام شده دانستیم و حال آه می کشیم و حسرت می خوریم.
حسرت خوردن کار درستی نیست. بازی در برابر تیم بزرگی همچون آرژانتین، و خلاص شدن از دست تیم هایی مثل بحرین و قطر و سوریه و لبنان و عربستان،خود یک پیروزی است. به ویژه نمایش خوب بازیکنان مان، امشب، در بلو هوریزنته ما را به تیمی که به کارلوس کیروش سپرده بودیم امیدوار کرد. آن چه در زمین شاهد آن بودیم نمایش هنر کیروش
