حتی اگر بازی را 5 بر صفر هم می بردیم، این را نمی شد به معنای برتر بودن کلیت فوتبال ما نسبت به آرژانتین دانست. تفاوت فوتبال ما و فوتبال آرژانتین مشخص است. با این وجود تیم ملی ما، امشب در برزیل بسیار فراتر از انتظارها ظاهر شد و به جرات می توان گفت هوشمندانه تر بازی کرد و موقعیت های مسلم گل زنی بیشتری داشت.
ضربه سر قوچان نژاد، ضربه سر دژاگه، خطایی که روی دژاگه در محوطه جریمه انجام شد و صحنه آهسته به وضوح نشان می داد پنالتی بود، موقعیت تک به تک قوچان نژاد و چند هجوم دیگر ایرانیان در نیمه دوم به من تماشاگر یک حس خوب داد. این که تیم ما اعتماد به نفس دارد و می داند چه می خواهد. نباید از انصاف دور شویم. هیچ کس انتظار چنین بازی ای را از تیم ایران نداشت. حتی کلافگی بازیکنان آرژانتین و مربی و تماشاگران این تیم را می شد در اواسط نیمه دوم مشاهده کرد. با این وجود تفاوت فوتبال دو کشور در اولین دقیقه وقت اضافه خود را نشان داد. لئو مسی که در تمامی بازی عملا و علنا کاری نکرده بود پشت محوطه صاحب توپ شد و اتفاقی که دوست نداشتیم بیفتد افتاد. چند توپ را به دست آوردیم و گل نکردیم هیچ،بازی را در انتهای وقت تمام شده دانستیم و حال آه می کشیم و حسرت می خوریم.
حسرت خوردن کار درستی نیست. بازی در برابر تیم بزرگی همچون آرژانتین، و خلاص شدن از دست تیم هایی مثل بحرین و قطر و سوریه و لبنان و عربستان،خود یک پیروزی است. به ویژه نمایش خوب بازیکنان مان، امشب، در بلو هوریزنته ما را به تیمی که به کارلوس کیروش سپرده بودیم امیدوار کرد. آن چه در زمین شاهد آن بودیم نمایش هنر کیروش بود. او لیگ داخلی فوتبال ما را دیده بود و خودمان هم دیده ایم و می دانیم چند سالی است کیفیت بازی های لیگ مان افت بسیاری داشته است. کدام فوروارد را در این چند ساله در فوتبال مان پرورش داده ایم؟ حال اشکان دژاگه و رضا قوچان نژاد را داریم،لکن این مساله همچنان پابرجاست که فوتبال ما چند سالی است از خلاقیت ها خالی شده است و هنر گل زنی چیزی است که این روزها در لیگ فوتبال مان نایاب.
ایران خوب بازی کرد و به مراتب هوشمندانه تر از آرژانتین،اما این آرژانتین بود که حرفه ای تر ظاهر شد و به هر حال سپردن توپ به بازیکنی مثل مسی آن هم در چنان فضای خطرناکی نتیجه ای این چنین به دنبال خواهد داشت. بازی 94 دقیقه بود و ما 90 دقیقه انگاشتیمش.
اما فقط مسی نبود که نتیجه را تغییر داد. داور هم در به دست آمدن چنین نتیجه ای موثر بود. تصمیم نادرست او در پنالتی نگرفتن برای تیم ایران به طور حتم یکی از تاثیر گذار ترین موارد بازی بود. به علاوه تعویض های کیروش در انتهای بازی،که شاید می خواست به چند بازیکن اصلی اش برای بازی آخر استراحت بدهد،اکنون چندان مناسب جلوه نمی کند. بازیکنان تاثیرگذاری را بیرون کشید،به امید آن که باقی بازیکنان دقایق آخر را با همان هوشمندی طی کنند که بقیه بازی را طی کرده بودند. اما...
اما الان زمان این نیست که بخواهیم به این موارد فکر کنیم و مطمئنم کیروش هم اجازه نمی دهد حسرت امشب در بازیکنانش باقی بماند. این نتیجه و این بازی انگیزه های بسیاری را در بازیکنان ما ایجاد خواهد کرد تا در دیدار آخر بر بوسنی غلبه کنیم. نتیجه امشب بازی نیجریه و بوسنی برای ما بسیار مهم خواهد بود. به هر حال همچنان ما در جام حضور داریم و این توقع بالایی که از تیم ایران به وجود آمده است،خود نشان از یک پیروزی دارد. ما در تمامی زمینه ها از حرفی برای گفتن نداشتن در دنیای امروز خسته شده ایم و به بازیکنانمان در دیدار آخر امیدوار. این روزها بچه های والیبال و حال بچه های فوتبالی مان،کیفیت احوالات ما را با ملت های بزرگ دنیا شبیه کرده است. ما هم می خواهیم دور هم شاد باشیم و نه فقط برای رأی دادن و راه پیمایی 22 بهمن، که برای پیروزی هایی ملموس تر و مردمی تر در خیابان حاضر باشیم و پا بکوبیم و برقصیم و شاد باشیم. دوست داریم شادی مان مردمی باشد. امشب و اکنون به چیزهایی متفاوت تر از دیشب و روزهای قبل فکر می‌کنم. به بچه های والیبال و فوتبال خسته نباشید می گویم و امیدوارم در بازی پایانی بچه ها کار خوب شان در این بازی را تکمیل کنند.
